Dat beste Bedd
Dat gav maal ´n Diskler, de völ van sien Handwark verstunn. He kunn ut Holt de moiste Saken maken. Geern leten sük de Lü wat van hum boon: ´n Disk, of ´n Stohl, ´n Schapp of ´n Kist.
Mit de Tied aver geböhrde wat Wunnerlikes. De Diskler scheen de Arbeid neet mehr so recht van de Hand to gahn. He klaagde over Möigkeid, muss faker maal ´n Rüst maken un dat kweem vör, dat he de een of anner Updrag heel un dall vergatt. Froog man hum, wo dat denn woll angahn kunn, denn anterde he: „Och, wenn ik man bloot maal weer rechtschapen slapen kunn! Man elke Nacht rappelt un klötert, raschelt un rumpelt dat so luut in mien Kamer! Well kann daarbi ´n Oog dicht maken?
Wiel he nu bold neet mehr wuss, wo he daar mit an muss, vertellde he de gode Fee in d´Wald van sien Verdreet. Denn dat weer bekannt, dat de good Fee völ verklaaren kunn, wat vör de Minsken ´n Raadsel was. De Fee hörde sük sien Vertellsel upmarksaam an. Denn see se: „Villicht hest du di mit dat Holt ´n Dwarg in ´t Huus sleept, de sük nu Nacht för Nacht herumdriffd. Ik denk, he is up de Sök na ´n behagelke Slaapstee un bedaart sük erst, wenn he de funnen hett. „Na, wenn dat so is“, süchtde de Diskler verlichterd. „En behagelke Dwagenbedd boen – dat is gau daan“.
Ratt ielde he torügg in sien Warkstee. Daar kraamde he Papier un Pottlood vandag un tekende de Booplan för ´n Bedd. Dat weer so fien maakt, dat dat ok in ´n Kamer van ´n Prinzessin stahn kunnt harr. Denn mook he sük an ´t Wark, dat besünner Deel hertostellen. De Gedank, in disse Nacht weer rüstig to slapen, leet hum heel blied worden.
Ik boo nu ´n Beddje. Wat bruuk ik daarför? De Saag, de Hamer, dat Slieppapier.Ik saag, ik hamer un sliep alls glatt.
Avends stellde he dat lüttje Beddje nahbi d´ Ovend un leggde daar noch ´n week Deken bi in. Denn gung he sülvst slapen. Midden in d´ Nacht wurr he van ´n meckernde Stimm upwaakt:
„Dat Bedd is to kantig, dat Bedd is to kantig, dat Bedd ist to kantig…”
He stunn up, um na de unglückelke Dwarg to kieken. Man „Schwups“ – do weer de all ut ´t Beddje hüpket. Man dat gruffige Wispeln hörde erst up, as de Mörgensünn in ´t Kamer scheen.
Dwargenbedden boen, dat maak ik neet all Daag“, mummelde de Diskler, greep weer na Pottlood un Papier un tekende ´n Weeg mit künstvulle Verzierens an all Sieden. Wenn Dwargen keen kantige Bedden mögen, so doch he, denn is so ´n Weeg akkraat recht.
Ik boo ´n Weeg. Wat bruuk ik daarför? De Saag, de Hamer, dat Slieppapier. Ik saag, ik hamer un sliep alls glatt.
As de Weeg klaar was, stellde he de tüsken ´n paar Danntacken, de he over Dag ut d´ Wald haalt harr. Dat weer de Tied vör Wiehnachten. Do wull he sien Wohnen för ´t Fest moimaken. „De friske Rök ut de Wald sall hum good slapen laten“, doch de Diskler un gung to Bedd. Dat dürde neet lang, do klung ´n jöselig Klagen in sien Ohr: „Dat Bedd is to rappelig, dat Bedd is to rappelig, dat Bedd is to rappelig…“. He stunn up, um na de jöselnde Dwarg to kieken. Man „Schwups“ – un de weer ut ´t Bedd hüpket.
De Diskler dee in disse Nacht keen Oog mehr dicht. He doch völ Stünnen daarover na, wo denn ´n Bedd boet worden muß, in de de Dwarg nu ennelk Rüst kriegen kunn.
Futt na ´t Frohstück tekende he up, wat he sük in d´ Nacht overleggt harr. En breed Liggstee mit veer dicke Kugels as Foten un ´n week ofrund Rahm. Daar kunn nix rappeln. Daar gav dat keen scharpe Kanten. Daarmit sull de Dwarg nu ennelk tofree wesen.
Ik boo ´n Liggstee, wat bruuk ik daarför? De Saag, de Hamer, dat Slieppapier. Ik saag, ik hamer un sliep als glatt.
Aver in d´ Nacht snückerde de Stimm luter as vördem: „Dat Bedd is to breed, dat Bedd is to breed, dat Bedd is to breed…“. As de Diskler dat hörde, harr he keen Lüst mehr, na de Dwarg to kieken. He harr ok keen Lüst mehr, sük ´n neje Dwargenbedd uttodenken. Wiel nu aver an Slapen neet mehr to denken weer, settde he sück an d´ Kökendisk, greep na ´n paar Nöten un fung an, de hard Schillen to knacken; Krick un krack, krick un krack.
Daarbi wurr sien Arger `n spier minner. Un de Hopen mit leeg Nötenschillen up d´ Disk wurr all groter. „Daar, du dumme Dwarg“, reep he un smeet een daarvan mit Kracht an d´ Mür, „denn slaap doch in ´n Nötenschill“. Daarna weer sien Arger verflogen.
An de anner Avend namm de Diskler ´n spannende Book mit in ´t Bedd. He wull lesen un waaker blieven, bit de Dwarg weer anfung, Rabatz to maken. Villicht, so doch he, kunn he ´t klaarkriegen, de Dwarg intofangen. Man wat was dat?
Rrrrrr – Schschschsh – Rrrrr -Schschssch – Rrrrr – Schschsch.
´n heel sacht Snuurken leet hum uphören. Dat kweem akkraat van daar, waar güstern de Nötenschill up d´ Grund fallen weer. He lüsterde in de Dunkerheid – lüsterde un lüsterde un dat dürde neet lang, do snuurkde he ok: Rrrrrr – Schschschsh – Rrrrr -Schschssch – Rrrrr – Schschsch…
De Sünn stunn al hoog an d´ Hemel, as he an d´ anner Mörgen upwook. Wacker sprung he ut d´ Bedd un starkde sük mit Hönnig un Haferbreei. Mit de Tied kunnen de Lü hören, wo de Diskler in sien Warkstee blied ´n Leed vör sück hen fleitjen de. Do wussen se, dat he weer Freid harr an sien Wark. Un all Saken, bi de he anfung, wurren mojer as vördem.
Free vertellt van Susanne Brandt /In ´t Oostfreeske Platt brocht van Hillmer Hinrichs
